Aan de top van Jebel Shams, checkpoint 1.
Het was een wazig beeld dat ik voor ogen had. Het was koud, of toch kouder dan wat ik al gewoon was hier in Oman.
Ik zocht naar mijn brevet kaart om die te laten knippen en in te vullen. Was ik wel over de lijn geweest voor de KOM challenge? Ik was er zeker van dat ik binnen de 3u zat en zo toch een mooi plaatsje op de ranglijst zou moeten hebben.
Ik vroeg waar we konden eten, een slaapplaats was niet nodig, die had ik al.
Eten, dat was op dat moment mijn grootste zorg.
6 rial (€15), zoveel was het voor het buffet dat er voorzien was.
Ik zag verse groentjes, couscous salade en er verscheen een glimlach op mijn gezicht, mijn maag was minder enthousiast.
Het ergste was voorbij, daar was ik van overtuigd maar de moed was toch ver te zoeken.
Net geen 400 kilometer zei de GPS, nog 660 te gaan. een slordige 5500 hoogtemeters volgens mijn notities, nog 4000 die ik moest zien te overleven.
Ik probeerde wat te eten, stilaan kwam ik er door.
38 kilometer tot aan het hotel, vooral afdalen, weliswaar op die zanderige strook maar het zou niet veel meer duwen zijn dan in de andere richting.
Ik liet aan het hotel weten dat ik er tussen 23u & 23u30 zou zijn.
Het geluid van een deugddoende douche, de rust van het bed lonkten.
Op dat moment kwam mijn regenvestje en mijn buff van pas.
En jawel, klokslag 23u stond ik aan het hotel waar ik een kamer gereserveerd had.
Nog even wat uitleg over het feit dat ik mijn fiets wil meenemen op de kamer, ondanks dat het een heel veilig land is en dat de kamer klein is.
Ik zei, “mijn fiets is mijn bagage, het is douchen, onderbroek en tshirt aan en slapen. Morgen om 6u ben ik weer weg”.
But sir, breakfast is not until 7am…
6u als een steen geslapen, ik voelde me niet 100% maar toch een pak beter dan de avond ervoor.
De havermout reep die ik nog zitten had probeerde ik naar binnen te spelen, dat zou dan mijn ontbijt moeten geweest zijn. Ik keek even na of er al een winkel open was maar helaas. Op goed geluk zette ik mijn weg verder in de hoop snel iets te vinden.
Een kilometer of 2 verder was er al een coffeeshop open, wat pannenkoeken en een fruitsapje, dat is al meer ontbijt dan 1 havermoutreep.
De zon kwam zich aanmelden, 380 kilometer tot aan checkpoint 2, vooral in dalende lijn langs pijlrechte wegen. Een goed ritme vinden, dat was het motto van de dag.
In de eerste 100 kilometer van de dag zat er hier en daar nog een klim in, op zich niks ernstig maar het piekte wel.
Zonder al te veel moeite haspelde ik de eerste 70 kilometer af tot in Izki, hier waren we onze Oman trip min of meer begonnen en ik wist dat er hier een tankstation was met coffee shop.
Het was nog maar 9u30 maar toch had ik al zin in iets zout, burger en frietjes, tuurlijk dadde! De uitbater moest nog wat prut uit z’n ogen wrijven, maar al snel had ik een kippenburger en frietjes voor mijn ogen. Een lemon&mint sapje kon er ook bij.
Ik had nog een ietwat slap gevoel maar wist dat ik bijna aan de helft zat en dat gaf me moed.
Wanneer je halverwege bent krijg je een soort boost, alsof het nu iets makkelijker zou kunnen gaan. Wat ook al hielp: de resterende kilometers had ik al eens gezien en ik wist dus wat er nog komen zou.
Na mijn euh, zeg maar voormiddag snack kwam er een wat golvend gedeelte alvorens ik richting de woestijn zou trekken.
Het is te zeggen, de route ging zuidoostwaarts op de weg die midden tussen de bergen en de woestijn ligt.
Tot in Ibra was dat nog een gewone weg met een brede pechstrook, na Ibra (km620) gingen we verder op een snelweg met 3 rijvakken en nog altijd een brede pechstrook.
Maar eerst moest ik dus in Ibra zien te geraken.
Voor mij was het een zoveelste stuk met weinig uitdaging.
Nu, ik reed ondertussen al op het warmste moment van de dag, tot zeker 32° terwijl ik van anderen hoorde dat het tot 35° ging. De steden zijn hier niet rijkelijk verdeeld over het landschap als bij ons. Het was soms 40 tot 50 kilometer tussen elke stad/dorp.
Wel was er regelmatig een tankstation of een drinkwater pomp.
Meevaller, die drinkwaterpompen hadden ijskoud water in de aanbieding, ik wist ze enkel niet altijd staan.
Net zoals gisteren ging er al snel een bidon per uur door, als het niet meer was.
Het was al heel lang geleden dat ik nog water in flessen kocht!
Met nog 20 kilometer te gaan tot ik aan de snelweg kwam waren mijn bidons allemaal leeg, ik was al eens gestopt om wat tot mezelf te komen in de schaduw van een struik, zoekend op google maps naar het dichtstbijzijnde tankstation. Google maps wist me niks nieuws te vertellen want tijdens mijn research had ik gezien dat er op kilometer 635 normaal gezien ook een tankstation was.
Als bij wonder dook er in de verte een gebouwtje op met als optekening “selling of groceries”.
Fantasieën van ijskoud water en ijsjes doken op in mijn hoofd en het was geen hallucinatie. De vriendelijke meneer bood me een stoel aan en ik mocht, letterlijk, wat afkoelen in z’n winkel waar het heerlijk fris was.
Ik dacht toen nog niet aan de warmteschok die ik zou krijgen eens ik terug naar buiten zou gaan.
Kilometer paal 644 in de bikingman wedstrijd, bij onze verkenning hadden we opgemerkt dat er hier een tankstation was dat er best mooi uitzag en gelegenheid had om iets te eten.
Het was 16u toen ik hier aankwam, mijn maagje knorde alweer en om het tempo er in te houden wist ik dat ik moest eten.
Ik bleef vast houden aan mijn recept van de dag: kippenburger, friet en cola.
Nog even naar het winkeltje bij het tankstation om water en een ijsje, daarna kon ik verder.
De nacht viel maar de wind was opgekomen, nog geen uur geleden kon ik moeiteloos de molen draaien om 26-27/u te halen, nu ging dat al minder vlotjes en raakte ik moeilijk aan 24.
Ai, dit had ik niet zien aankomen, maar het belangrijkste was om de molen te laten draaien. Stilstaan is tijd verliezen in dergelijke wedstrijden.
Sinds de middag was ik aan het luisteren naar de podcast van “Welcome to the AA” over dinosaurussen, het was een ultra lange aflevering maar na 4u30 had ik het zo een beetje gehad.
Met de opkomende wind kon ik ook wel eens wat meer “schwung” gebruiken.
65 kilometer tegen de wind beuken, nee nee, geen wind zoals dat bijvoorbeeld in de Moeren kan zijn, maar gewoon een wind die genoeg weerstand bied om stelselmatig aan de energietank te vreten.
Achter mij speelde zich een wondermooie zonsondergang af.
Kilometer na kilometer kwam ik dichter bij een volgende eetpauze want morgen was het de laatste dag en ik wou er klaar voor zijn.
Het waren ook 65 kilometers zonder enige bevoorrading, de zon was dan wel al weg het was nog altijd aangenaam warm, toch zeker 25° zou ik durven zeggen.
48u in de wedstrijd, dat betekent dat we maandagavond 24 februari zijn en de klok zegt 20u. Eindelijk was ik van die verdomde snelweg af (toch voor vandaag).
“Welkom in Al Kamil – Al Wafi” stond er langs de kant van de weg, niet in het nederlands natuurlijk wel in het engels en het Arabisch.
Voor mij was het vooral, welkom voor een volgende bevoorrading svennie!
Terug niks anders dan de andere bevoorradingen eerder die dag.
Zout en suiker, H2O om in de bidons te doen en verder.
Er restte mij nog 80 kilometer tot aan checkpoint 2, op zich nog een grote afstand om zonder korte pauze af te leggen.
Ook zou ik het zonder bevoorrading niet rekken tot daar.
Een 25-tal kilometer verder was er een laatste mogelijkheid om de bidons te vullen en daar maakte ik uiteraard gebruik van.
In een tankstation trakteerde ik mij op een ijsje en een fles water, toen ik terug bij mijn fiets kwam stond een jonge Omani mij op te wachten.
“your bike, sir”
-yes
“You are doing the bikingman race?”
-Yes
Vervolgens had hij het over mijn Brooks zadel, zijn fiets met Sora versnellingen die niet zo goed zijn zoals mijn 105 van Shimano. Hij dacht dat ik Frans was want ik heb een zakje van Btwin en dat is van Decathlon en dat is dan weer uit Frankrijk, wist hij te vertellen.
Er is ook een kortere weg naar Sur, zei hij.
Ja, maar dan mis ik het 2e checkpoint en rij ik niet op de verplichte route.
Hij vroeg een foto en de naam van mijn Instagram account.
Ik denk dat het doel van Bikingman Oman hiermee wel geslaagd is, jonge Omanis leren kennis maken met koersen.
Nog een kleine 50 kilometer tot aan checkpoint 1, ik had die dag al meer dan 300 kilometer gefietst en dat begon z’n tol te eisen.
Het was op dat moment ook al weer pikkedonker, qua uitzicht had ik niet veel om blij van te worden. Ik vond het tijd om terug wat energie te krijgen via muziek.
The Darkness, glamrock van een jaar of 15 geleden, ideaal om mee mee te zingen.
Zo reed ik de nacht in, zingend van “I believe in a thing called love” en “dancing on a Friday night”.
De kilometers gingen toch moeilijk binnen maar iets na middernacht was ik eindelijk aan checkpoint 2.
De vriendin was druk bezig met andere deelnemers, het kon mij op dat moment weinig schelen. Ik moest even op adem komen want het was een lange saaie en broeierig hete dag in het zadel!
Borderscycle 